İş yapmaktan konuşmaya vakit bulamayanların devrinden çok uzaklara, konuşmaktan iş yapmaya vakitleri kalmayanların zamanına denk geldik. Herkes kadar biz de bu nehrin suyundan içtik ve kıyısında karnımızı doyurduk. Ondandır rahat yazacak olmam…

Her sene bu zamanlarda hep aynı şeyleri tartışmak gibi bir adetimiz var. Artık yerli ve milli bir alışkanlığımız olduğundan, geri kalmamak gerekiyor. Üstümüze düşeni yapmalı ve bu sürece her birimiz ayrı ayrı katkıda bulunmalıyız. İlla bir şeyler bilmemiz gerekmiyor, bir şeyler duymuş olmamız da yeter. Yeter ki konuşalım, susmayalım.

İşte bu bağlamda, üstümüze üstümüze gelenlere birkaç cümle de ben edeyim istedim.

Müslümanların fetihleri ile gayri müslim işgalleri arasındaki bariz fark; biz bir tek ibadethaneye sembolik olarak el koymuş, yine ibadethane olarak kullanmışız, onlarsa bizim camilerimizin tamamını yakmış, yıkmış ve yok etmişler.

O mecrada kimse bize laf edemez!

Sadece ibadethanelerimizi değil bütün hatıramızı yok edinceye kadar uğraşmışlar; insanlarımızı katliama tabi tutmuş, kütüphanelerimizi yakmışlar. Düne kadar yüzlerce yıl kaldığımız yerlerde esamemizi bırakmamaya çalışmışlar. Oysa biz, ne dinlerine ne kültürlerine dokunmamışız.

Evet, güç kimdeyse onun hükmü geçer, mühür kimdeyse Süleyman odur amma azıcık hayası olan şöyle bir dönüp mukayese eder de Müslümanlara laf etmekten dilini çeker.

Tarih nehrinde yüzen cesetlerin, kitapların ve insanlığın katili biz değiliz, onlar…

Fatih’in Ayasofya’yı camiye çevirmesine itirazınız mı var?

Hiçbir hükmü yok bunun, siz kimsiniz Fatih’i yargılama cüretini nereden aldınız?

Ayasofya’nın yeniden cami olmasını istemek, Müslümanların en tabii hakkıdır, elde eder ya da edemezler bunu zaman gösterir.

Ayasofya bir zamanlar kiliseydi, cami oldu, sonra müze oldu. Demek ki devran dönüyor, gün gelir tekrar cami de olabilir, yeter ki o kudrete erişelim.

Söylemekten bıktık ama bakın;

Biz firavunların piramitlerine dokunmamışız, Petra’daki evlere, Palmira tapınağına karışmamışız. Hadi onlar uzak, memleketin her bir köşesinde hala Bizans eserleri duruyor, tapınakları, tiyatroları ayakta.

İslam bize, üstün bir adalet ve ahlak duruşu vermiş, onun bunun yaptıklarından gocunacak, yıkmaya çalışacak düşüklük bizden uzak dursun. Biz yapanlar idik, yine yapıcılar biz olmalıyız.

Bir de Balkanlara, Endülüs’e bakın…

Ardından ağıtlar yakılacak büyük yıkımlar yaşamışız, bugün hala Endülüs denilince yitik bir cennetten bahsettiğimizi düşünürüz. Balkanlar denilince, Tuna boylarında at üstünde, kanatları uçuşan bir akıncının evlatlarının çamurlar içinde sürgün edilişini görürüz.

Biz sadece kaybetmemiş aynı zamanda yok edilmeye çalışılmış bir neslin evlatlarıyız. Ama şimdi bir de fethi başımıza kakmaya çalışıyorlar. Neredeyse özür dileyip, gerisin geri iade etmemizi isteyecek kadar utanmazlar.

Bunların arasında tatlı su Müslümanlarının oluşu hiç şaşırtıcı değil. İslam’ın geleceğini ya da Müslümanların maslahat ve menfaatini düşünmek gibi bir derdi olmayanların tamamı hep batı kapılarında kemik beklerler. Elde edebilmek için salladıkları kuyruk sayısı belirsizdir. Efendilerinin takdir dolu bir bakışına muhatap olabilmek için, Fatih’e de bize de hırlayıp duruyorlar.

Ayasofya ya da başka bir eski kilisenin cami olmasından rahatsız olmak, maalesef iflah olmaz bir batı hastalığının alametlerindendir. Oysa onlara yaranmak için yenen her lokma bünyede zehir etkisi yapıyor. Bunu hoşgörü veya demokrasi sosuyla tatlandırmanın faydası yok. Zehir zehirdir, öldürüyor ruhumuzu…