Benlik davası herhalde insanlık tarihinin en eski sıkıntılarından biridir. Adem(a)’ın oğlu Kabil’le başladığını söylemek abartı olmaz.
Bazı şeyler istediğimiz gibi gitmediğinde, keyfimizin kahyası memnun olmadığında, elde etmek istediğimizi kaybettiğimizde ya da emaneten elimizde olan eksildiğinde, hemen devreye giren ve bizi isyankar bir kula veya vicdansız bir canavara dönüştüren benlik kibri veya gururudur.
Gücümüzün yettiklerinden zorla, yetmeyeceğini düşündüklerimizden rica ile, bazen savaşla bazen barışla, hatta dalkavukluk veya hırsızlıkla bile ulaşmayı normal gördüğümüz açlıklarımız, eksiklerimiz ve belki de zevklerimiz var.
Neticede hep dediğim gibi; insanız, eksiğiz, kusur ve isyan genlerimizde var!
Kendimiz için istediklerimizin en azından bir kısmını ya da benzerini, sevdiklerimiz ve değer verdiklerimiz için de isteriz. Bir de acılarına şahitlik ettiklerimiz için, açlıklarına, yokluklarına, bin bir türden acılarına şahitlik ettiklerimiz için istediklerimiz olur. Merhametten nasibi olanlarımız; elbette herhangi bir canın yanmasını istemez, yaranın kanamasına seyirci kalmaz.
Atılan her adımın, yapılan her hayrın, dünya ve insanlar nezdindeki değer ve karşılığından çok daha kesin olan ve emin olduğumuz kısmı; ahirette yani hesap gününde yani iyiliklerin ve kötülüklerin mukayese edileceği gerçek zamanda, yani azlık veya çokluğun değil sadakat ve samimiyetin değer göreceği günde, mutlaka ama mutlaka karşımıza çıkacağıdır.
Bütün mesele; kendi imtihanımızı başarı ile vermekten ibaret. Neyin bizim için imtihan olduğunu bulmamız çok kolay, hele de bugünlerde hemen her şeyden kolaylıkla haberdar olurken, daha da kolaylaşmış durumda.
Uzak diyarlarda, elimizin ermeyeceği ve gücümüzün yetmeyeceği yerlerde birtakım işler oluyor. İnsanlar yalnız ve sadece “Rabbimiz Allah(cc)’tır” dedikleri için, O’na secde etmek istedikleri, O’nun helalleri üzere yaşamak ve haramlarından uzak durmak istedikleri için sokaklarda, meydanlarda ve evlerinde katlediliyorlar.
Peş peşe sayacak olsak, sayfalar dolduracak acılar yaşanıyor ve sürekli devam eden bir abluka, bir soykırım, bir sürgün var.
İşte bu noktada, dikkatinizi çekmek istediğim yer; yaşanan olaylardan bigane, gamsız ve tasasız, umarsız ve duygusuz bir hayat geçirmenin, insani meleke ve İslami hassasiyetlerini kaybetmemiş kimseler için mümkün olmadığıdır.
Aynı şekilde; her katliamın acısını ciğerinde hissetmek, her sürgünün ardından hayattan sürülmek, her acının ağrısını yüreğinde hissetmekte gayet insani bir duygudur.
Ancak abartıldığında ve her şeyden kendini sorumlu görmek gibi bir noktaya savrulduğunda, iki şekilde batağa saplanmak kaçınılmaz oluyor.
Birincisi; kendini değersiz ve etkisiz görerek hatta Allah(cc)’in kudret ve kaderini de unutarak gam ve keder bataklığında boğulmak. Devamında şiirler ve şarkılarla kafa bulup, bir tür acı müptelası, felaket müdavimi olma riski olan bu sürecin sonu, travmatik bir romantizm olabiliyor.
Sonra boğulduğu bataklıkta yaşamayı bir hayat tarzı haline getirip, öylece ölüp gidivermek…
İkincisi ise; acı ve ızdırap hislerinin galebe çaldığı her kalpte olduğu gibi, anlamsız teselliler arayarak gerçekten yapılması gereken ve yapmaya gücümüzün yettiği işleri de unutmak veya terk etmek.
Bunlar, bahsettiğim benlik davasının bize oynadığı nefsani oyunlardan ibaret.
“Her şeye ve herkese ağlamalıyız, her olaydan biz sorumluyuz hesabını vereceğiz, her canın katline ortağız, her malın kaybında dahlimiz var” gibi sonu gelmeyecek ve aslında olayları şuur etmek ile şiir etmek arasında gidip gelen bir haleti ruhiyemiz var.
Hayır, İslamlık; böyle insanı helak eden, kahreden ve kendi duygusal bataklığında boğulmaya terk eden bir hayat şekli değildir. Vicdan sahibi bir insan olmak; her acıdan pay almak değil, gücün yettiği elin erdiği kadar acılara merhem olmaktır.
Dünya avucumuza alamayacağımız kadar büyük, uğrunda çok kahır çekilemeyecek kadar küçüktür.
İşte tam da bu yüzden; şairlerin şiirini yazdığı kavgayı mücahidler verir, yazarların edebiyatını yaptığı fakirlikle zenginler savaşır, şarkıcıların seslendirdiği sevdaların acısını aşıklar yaşar!
İşte tam da bu yüzden; ibret amellerdedir, sözlerde değil…
