Hayatın akışına ve olayların gidişatına, cüzi de olsa bir etkimiz ve katkımız var ya da öyle olduğuna inanıyoruz. Biz herhangi biri gibi, her şeyin bizim kontrolümüzde olduğunu, hayatın merkezinin avucumuzda olduğunu düşünmüyoruz.
Kendini ilahlaştırmak; her şeye güç yetirebileceğini zannetmek, olumlu ya da olumsuz etkileriyle dünyayı değiştirebileceğini düşünmek, hayat ya da ölümün kendi elinden olduğunu vehmetmek, Kadir-i Mutlak olan Allah(cc)’i unutup kendini çok fazla önemli ve değerli görmektir.
Tam aksi yani insan cinsini etkisiz eleman, varlığı anlamsız ve değersiz görmekte büyük bir fikir sapması olur.
Mesele, bu iki uç arasındaki dengeyi kurmaktadır.
Bu denge, yalnız kişisel meselelerimizde değil, dünyevi ve uhrevi işlerimizde de doğru ile yanlışı, hak ile batılı karıştırmamızı sağlayan oldukça faydalı bir noktadır.
Bazılarımız keskin bıçak gibi yaşar, kimimiz de kör testere gibi, fakat aslolan yerine ve zamanına göre bu hallerden birine bürünebilmektir. Hatta bazen kimseyi incitmeyen bir kauçuk tokmak olmakta mümkün, tabi bir davulcunun eline geçmemek şartıyla; yoksa alem bizden ve gürültümüzden bizar olacaktır.
Davranışlarımızdan da önce hislerimizin dengeli kullanılması gerekiyor ki, başımız daha az ağrısın. Sakındığımız göze çöp batması; ataların irfanı kadar, kaderin bir cilvesidir. Tıpkı güvendiğimiz dağlara yağan karların beyazlığının içimizi karartması gibi…
Sakındıklarımızı dengeli sakınmak, güvendiklerimize dengeli güvenmek, sevdiklerimizi dengeli sevmek, nefret ettiklerimizden dengeli nefret etmek; bize ve onlara hayatı kolaylaştıracaktır.
Fıtrat denge üzerine kuruludur. Bir yana fazla yüklenmek dengeyi bozar. Bir koluna ağır bir poşet alan dengesiz yürür ve daha çok yorulur. Herhangi bir varlığı dengesiz tüketmek, dünyanın da dengesini bozar.
Dengesini kaybeden sendeler, toparlayamazsa serilir yerlere. Bütün bu süreç aslında muhteşem bir nimettir. Allah(cc), acziyet ve zayıflığımızı gösterir bize ki; ayağımızı ona göre uzatalım, adımımızı ona göre atalım.
Sarsılmak nimettir, yıkılmak mihnet; denge nimettir, kaybetmek felaket…
Kişisel ve toplumsal felaketlerimizi de dengeli okumak ve anlamak en hayırlısı. Ne dünya bizim ettiklerimizden yıkılıyor, ısınıyor ya da kuruyor; ne de bütün bu felaketlerde bizim etkimiz yok deyip kenara çekilmemiz mümkün.
Ne kurtulanlar sağlam ve yeterli tedbir alarak hayatta kalır, ne de ölenler ecellerinden önce terk edebilirler dünyayı. Tedbirsiz adım atmak caiz olmazken, takdire boyun eğmeden ve hükme teslim olmadan da Müslüman olunmaz.
Baksanıza geriye bir dönüp; ne sağlam kaleler koruyabildi, ne kalın zırhlar, ecelin oku deldi geçti ciğerlerden. Ne yenilmez ordular aşabildi kaderin tahkimatını, ne cihangir sultanlar geçebildi cılız bir dereyi.
Deryalar aşan kaptanlar, sığ sularda boğuldu; yüzme bilmeyenler sellerden sağ kurtuldu.
Kimse ölümsüzlüğün sırrını bulamadı ve kimse yaşamanın sırrını bulup onunla yetinmedi.
Doğu ile batı, güney ile kuzey bir dengeyi sağlıyor.
Mü’min ile kafir, Müslüman ile münafık bir dengeyi sağlıyor.
Zalim ile mazlum, ensar ile muhacir bir dengeyi sağlıyor.
Ahmak ile akıllı, gafil ile uyanık bir dengeyi sağlıyor.
Akşam ile sabah, gece ile gündüz bir dengeyi sağlıyor.
Ölüm ile hayat, dünya ile ahiret bir dengeyi sağlıyor.
Baksana; dünyayı boşlukta bir dengede tutan Allah(cc), dünyanın içindeki her şeyin de dengesini sağlıyor. O’nun izni olmadan, kudretinin dışında kimse bu dengeyi değiştiremez.
Şimdi derin bir nefes alıp tekrar edeyim:
Allah(cc) her şeye kadirdir, her şeye!
